سازمان بهزیستی كشور، به موجب لایحه قانونی سال 1359 در جهت تحقق مفاد اصول ۳، ٢١ و ٢۹ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و در زمینه تحقق عدالت اجتماعی تشكیل شده است.
در واقع بهزیستی، سازمانی فرهنگی، اجتماعی و امدادی است که به منظورگسترش رحمت الهی در جامعه و حفظ ارزش ها و کرامات والای انسانی، مجموعه خدماتی را ارائه می‌دهد. سازمان بهزیستی برای کمک به قشرهای محروم و انسان‌هایی که بنا به دلایل محیطی، اجتماعی، اقتصادی و ارثی و نیز داشتن مشکلات جسمی، روانی، عاطفی، گرفتار مشکلات و دچار عدم تعادل شده اند، تأسیس شده است.
سازمان بهزیستی با کمترین حمایت‌های دولتی و با تکیه بر مشارکت مردمی و همکاری سازمان‌ها، در راه گسترش خدمات توان بخشی، امدادی، بازپروری و کمک به تأمین حداقل نیازهای گروه‌های کم درآمدی که قادر به توانایی و خودکفایی اقتصادی نیستند، فعالیت می‌کند.
- خدمات بهزیستى در ایران
با توجه به فرهنگ غنى اسلام و مردم در ایران، از دیرباز همواره طیف وسیعى از خدمات اجتماعى توسط خانواده‌ها، افراد نیکوکار، روحانیت و مساجد ارائه مى شده و موسسات اجتماعى کوچک و بزرگ با تکیه بر نهاد وقف، نه تنها در حوزه بهزیستى بلکه در سایر امور فرهنگى، اجتماعى و اقتصادى به فعالیت مى‌پرداخته است. نمونه چنین مراکزى، مکتبخانه‌ها، مدارس، حوزه‌هاى علمیه، شفاخانه‌ها، بیمارستان‌ها، کاروانسراها و … که طى قرون متمادى ساخته و دایر شده است مى‌باشند.
افزایش مراودات تجارى، سیاسى و فرهنگى در قرون اخیر با همسایگان و دولت‌هاى منطقه منجر به بروز تغییراتى در برخى از حوزه‌هاى اجتماعى و اقتصادى شده است.
- زنان و کودکان بی سرپرست
از مهم‌ترین برنامه‌های سازمان بهزیستی، سرپرستی و کمک مالی به زنان و کودکان بی‌سرپرست است. در هر جامعه افرادی هستند که جزو گروه‌های آسیب دیدگان اجتماعی شمرده می‌شوند. در این میان، باید فرزندان بی‌سرپرست، بدسرپرست یا محروم از پدر و مادر را جزو این گروه قرار داد. همچنین زنان آبرومند و بی‌سرپناهی هستند که برای تأمین مخارج زندگی تحت پوشش این سازمان قرار گرفته‌اند. این گروه نیز که هم نیازمند کمک مالی برای گذران زندگی خود هستند. مفهوم تأمین اجتماعی، بیشتر با مفهوم‌هایی چون رفاه اجتماعی، بیمه‌های اجتماعی، خدمات اجتماعی، تعاون اجتماعی و تعادل اجتماعی هم معناست و در برخی موارد نیز به معنای واژه‌هایی چون کمک اجتماعی و معاونت متقابل هم سوست. انسان نیز بر اساس طبیعت و نیاز خود، زندگی اجتماعی را برگزیده است.
بنابراین، جامعه انسانی مجموعه‌ای به هم پیوسته است و فطرت انسان و نیازمند اجتماعی، آنان را به پیوند و وابستگی به نیروهای فکری، عملی و علمی یکدیگر دعوت می‌کند. بر همین اساس، انسان هیچ‌گاه از رابطه با دیگران بی نیاز نیست و در همه حال به یاری دیگران نیاز دارد. پس هرگاه این رابطه و پیوند با تعهد و احساس مسئولیت متقابل همراه باشد، اثر نیک و ارزنده‌ای در بهبود وضعیت اجتماع ایجاد می‌کند.