تقویم ورق می‌خورد و روزها و ماه‌ها و سال‌ها مثل باد می گذرند. خیلی چیزها در این میان رنگ کهنه‌گی می‌گیرند و شاید در میان غبار فراموشی گم شوند؛ اما از کنار برخی از همین کهنه‌گی‌ها نمی‌شود به راحتی گذشت و نادیده شان گرفت.
بیست و پنجم اردیبهشت ماه، روز بزرگداشت مردی است که عمر گرانبهایش را صرف فرهنگ و ادب این سرزمین کهن کرد و برای جاویدان نگاه داشتن زبان پارسی تک تک لحظات زندگی‌اش را گذاشت.
با نگاهی به تقویم نامش به چشم‌تان می‌خورد و عبارت « روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی » در قاب چشمان تان حک می‌شود. شاعری که توجه جهانیان را به خود جلب کرده و زبان شان را به تحسین اثر جاودانه‌اش، شاهنامه، واداشته است.
ابوالقاسم فردوسی توسی، شاعر بزرگ ایران زمین در سال 329 هجری قمری در توس خراسان چشم به جهان گشود. بیشتر کارشناسان بر این عقیده‌اند او از سی سالگی سرودن اثر جاوید خود، شاهنامه را آغاز کرد و موفق شد در سی سال آن را به پایان برساند.
امروزه به دلیل این اثر ارزشمند از وی به عنوان بزرگترین سراینده پارسی‌گو یاد می کنند و به او حکیم سخن، حکیم توس و استاد سخن نیز می‌گویند. البته به جز شاهنامه، آثار دیگری را نیز به این شاعر نسبت می‌دهند که از جمله آنها می‌توان به مثنوی یوسف و زلیخا و هجونامه ای در نکوهش سلطان محمود غزنوی اشاره کرد که هنوز درباره اینکه فردوسی آنها را سروده است یا نه اتفاق نظری وجود ندارد.
وی در سال 416 هجری قمری دیده از جهان فرو بست و پیکرش در باغی در توس به خاک سپرده شد. بعدها در فراز و نشیب تاریخ آرامگاه هایی برای وی احداث کردند تا اینکه امروز شاهد بنایی با معماری هخامنشی و ایرانی بر فراز مزار او هستیم که سالانه هزاران نفر به بازدید آن می‌روند.
