عثمان محمدپرست در سال ۱۳۰۷ در شهر خواف از توابع خراسان رضوی زاده شد.
او از سن ۱۰ سالگی با دوتار مأنوس بوده‌است. پدر وی با نوازندگی مخالف بود. اما پس از آنکه دید عثمان درباره محمد شعر می‌گوید و می‌نوازد نظرش تغییر کرد.
وی از طایفه «بای» بود که طایفه‌ای دامدار و چادرنشین هستند. عثمان محمد پرست، شش پسر و سه دختر دارد. وی درباره آغاز فعالیت‌های خود در عرصه موسیقی می‌گفت: ” از دوازده یا سیزده سالگی با دوتار هم نواز شدم و روزها و شب‌ها بعد از فراغت از کار که جوهر هر مرد خوافی است به سماع روحانی با خویشتن خویش می‌پرداختم و هیچ گاه استادی در این زمینه نداشتم. دو تار یعنی عشق، “دوتار”، ساز آرام و ملایمی است که هم نوازنده را آرامش می‌دهد و هم مردمی را که علاقمند به این ساز هستند.”
عثمان محمدپرست، در خصوص منشأ دوتار نوازی می‌گفت: “خاستگاه دو تار، سه شهر خواف، تایباد و تربت جام است که بیشتر آهنگ‌های فارسی و محلی می‌پردازند و بعد از آن هم در قوچان، شیروان و بجنورد “دوتار” رایج است که با آن آهنگ‌های کردی و ترکی می‌زدند، از آنجا هم به ترکمن‌ها در گنبد کاووس رسید که با دوتار، آهنگ‌های ترکمنی می‌نواختند.”
عثمان محمدپرست آثاری دارد که از چاوشی و سرحدی گرفته تا دیگر مقام‌های این دیار، اجراهای گوناگونی را درعین وحدت آفریده بود. او نخستین کسی بود که در سال ۱۳۵۳ ترانه نوایی نوایی را اجرا کرد.
- نوایی ترانه‌ای محلی خراسانی است که توسط غلام‌علی پورعطایی و عثمان محمدپرست خوانده شده و از سرشناس‌ترین آهنگ‌های اجرا شده او بشمار می‌رود. شعر این ترانه توسط طبیب اصفهانی سروده شده‌است. این ترانه تاکنون بارها توسط خوانندگان مختلف بازخوانی شده‌است. از جمله خواننده‌هایی که این ترانه را اجرا کرده‌اند، می‌توان: عثمان محمد پرست عبدالوهاب شهیدی، امیر آرام، هایده، بیژن بیژنی، دریا دادور (یک نسخه در سبک اپرا از این ترانه را بازخوانی کرده‌است)، رضا رویگری سیما بینا، شادمهر عقیلی، شکیلا، عارف، مهسا وحدت، تارا تیبا، محمد اصفهانی، غلام عباس قشقایی وابراهیم شریف‌زاده را نام برد.
نوایی نوایی نوایی نوایی همه با وفایند تو گل بی وفایی
الهی برافتد نشان جدایی جوانی بگذرد تو قدرش ندانی
غمت در نهان‌خانهٔ دل نشیند به نازی که لیلی به محمل نشیند
به دنبال محمل چنان زار گریم که از گریه‌ام ناقه در گل نشیند
خلد گر به پا خاری، آسان برآرم چه سازم به خاری که در دل نشیند؟
پی ناقه‌اش رفتم آهسته، ترسم غباری به دامان محمل نشیند
مرنجان دلم را که این مرغ وحشی ز بامی که برخاست مشکل نشیند
عجب نیست خندد اگر گل به سروی که در این چمن پای در گل نشیند
بنازم به بزم محبّت که آنجا گدایی به شاهی مقابل نشیند
طبیب، از طلب در دو گیتی میاسای کسی چون میان دو منزل، نشیند؟
عثمان محمدپرست معروف به عثمان خوافی از استادان دوتار نوازی خراسان و خیّرِ مدرسه‌ساز به دلیل عفونت ریه ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۱ در بیمارستان ۲۲ بهمن خواف در سن ۹۴ سالگی درگذشت.
